Herkesin benimsediği bir hayat anlayışı ve kabulü vardır; bu da onun dünya görüşünden kaynaklanır. Hayat anlayışımızı sevgiyle, dünya görüşümüzü de bilgiyle temellendirebilirsek kaliteli bir yaşama başlangıç yapabiliriz. O vakit dünyada olup biten her şeyle ilgilenme, etrafa kayıtsız kalmama, meselelere tahlil arama, yani dünyayı nasıl görmek istiyorsak o istikamette uğraş verme, kısaca ömrü fonksiyonel kılarak bir gayeye yöneltme durumunda oluruz. İnsan dünyada yalnız bir sefer yaşıyor; yalnız bir defa bu güçlere, bu imkanlara sahip oluyor; bunları en yeterli biçimde kullanmayan, kendini olabildiğince geliştirmeyen ve ilerletmeyene sizce ne denir? Burada Horatius’un şu ünlü dörtlüğünü anımsayalım: “Düşünme yüreğini göster/Gir bu yola çekinmeden; yeterli yaşamayı sonraya bırakanı/Yolunda bir ırmağa rastlayıp da akıp geçmesini bekleyen köylüye misal;/Oysa ırmak akıp gidecektir hiç durmadan.” Bu dünyada yalnız bir kere yaşayan bizler hayata inanalım; zira o en düzgün öğretmendir ve herkese ne olduğunu öğretir.
İnsan uyumsuz (disharmonik) bir varlık olmasına rağmen her yerde ve her vakit ahengi ve sistemi arar. İşte bu ahenk ve tertip ihtiyacı onu ideoloji ve sanatı yaratmaya, yani hayatın en ehil eserlerine ulaşmaya yönlendirmiştir. İnsan böylelikle sahip olamasa da hayal eder, düşünür. Zira bilir ki ömür bize açılmış olan çok kıymetli bir kredidir ve onu geleceğe yönelik yatırıma dönüştürebilmeyi başarabilenler kaliteli bir hayat sürdüreceklerdir. İnsan yaşama bağışlanmış değil, ödünç verilmiştir. İşinde verimli ve başarılı, ilerleme ve gelişmeye açık, hürmet ve sorumluluk şuuru olan, paha yaratan ve onu paylaşan, herkesçe beğenilen örnek bir yaşama biçimine sahip olan kimse böylelikle kaliteli hayat yolunda ideoloji ve sanatlardan hisse almış olacaktır.
İniş çıkışlarına, bütün aksiliklerine rağmen yaşamaktan vazgeçemiyoruz. Hayatta hasretlerimize tümüyle kavuşamasak ve her şeyden bıksak da yaşamaktan bıkmıyoruz. Gerçek hayat birden fazla sefer parlaklığını yitirse de bunu vakit zaman hayal gücünün cilasıyla tazelemek gereğini duyuyoruz. İnsanın ömrü bir bakıma onun hayalidir; demez miyiz insan hayal ettiği surece yaşar diye. Hayatı hangi servetle kıyaslayabiliriz? Yalnız kâr ziyana nazaran hayatın hesabını çıkarabilir miyiz? Hayatın bir mantığı olduğundan kelam edebilir miyiz? Aslında o hiçbir hayal gücünün bile öngöremeyeceği zenginliklerle yüklüdür; süreksiz olduğu için de pahalıdır. Her insan hayatının kalitesi onun yapıp ettiklerinin bir toplamıdır. Kaliteli bir ömrü amaçlayan kimsenin öncelikle kendisine “Ben kimim?” sorusunu yöneltmesive bu soruya vereceği karşılıkla kendine mahsus bir hayatı tasarımlamaya koyulması gerekir. Kişinin kendi hayatının bir dizayncısı olmak, bütün dizaynlarını gerçekleştiremese de imkanlıdır; kâfi ki bunun şuurunda olsun. İleride bize acı çektirebilecek hiçbir şeyi ömrümüze katmazsak, oburların gözyaşlarına neden olmayan memnunluğu istersek, yaptığımız her şeyde yeterli ve doğruyu gözetirsek kaliteli bir hayatı sürdürebiliriz. Stoa okulundan filozof Seneca’nın dediği üzere, “Yaşam bir oyuna benzeri; uzunluğu değil, güzel oynanıp oynanmadığı değerlidir.” Tıpkı bahiste filozof Epikuros da şunları söyler: “Bilge insan beslenme konusunda besinin bol olmasına değil, lezzetli olmasına nasıl kıymet verirse; ömrün da uzun olanına değil, beğenilen ve zevkli geçenine yönelir.”
