Mükemmeliyetçilik, bireylerin kendilerine yüksek standartlar belirleyerek kusur yapmaktan kaçınmaya çalıştıkları bir kişilik özelliğidir. Muvaffakiyet odaklı toplumlarda sıklıkla olumlu bir özellik olarak görülen mükemmeliyetçilik, makul bir düzeye kadar motivasyonu artırabilir. Lakin çoka kaçtığında, dert bozuklukları, depresyon ve tükenmişlik üzere önemli ruh sıhhati problemlerine yol açabilir.
Mükemmeliyetçiliğin iki temel tipi vardır: uyumlu ve uyumsuz mükemmeliyetçilik. Uyumlu mükemmeliyetçilik, bireyin kendini geliştirmeye yönelik sağlıklı bir efor göstermesidir. Fakat uyumsuz mükemmeliyetçilik, kişinin kendisini daima eleştirmesi, kusurlara tahammülsüz olması ve başarısızlık dehşetiyle yaşaması formunda kendini gösterir. Uyumsuz mükemmeliyetçilik, kişinin kendini daima yetersiz hissetmesine neden olarak gerilim düzeyini artırır ve özgüveni zayıflatır.
Araştırmalar, mükemmeliyetçiliğin bilhassa gençler ve meslek odaklı bireyler ortasında yaygın olduğunu göstermektedir. Toplumsal medyanın da bu durumu pekiştirdiği düşünülmektedir; zira bireyler daima olarak kusursuz görünen hayatlarla karşılaştırma yapma eğilimindedir. Mükemmeliyetçiliğin uzun vadede ruhsal sıhhate ziyan vermemesi için, bireylerin kendi sonlarını kabul etmeyi ve yanılgı yapmanın doğal bir süreç olduğunu öğrenmesi gerekmektedir.
Bilişsel davranışçı terapi (BDT), mükemmeliyetçiliği yönetmede tesirli bir metottur. Bu terapi usulüyle bireyler, yanlışlarını tolere etmeyi, kendilerine daha şefkatli yaklaşmayı ve muvaffakiyetlerini gerçekçi bir biçimde değerlendirmeyi öğrenirler. Ayrıyeten, mindfulness ve öz-şefkat uygulamaları, mükemmeliyetçilik kaynaklı tasayı azaltmaya yardımcı olabilir.
Sonuç olarak, mükemmeliyetçilik belli bir düzeye kadar bireyleri motive edebilir, lakin çoka kaçtığında ruh sıhhatini önemli biçimde tehdit edebilir. Kendi hudutlarını kabul etmek ve başarıyı daha istikrarlı bir biçimde pahalandırmak, sağlıklı bir ruhsal durum için kritik kıymete sahiptir.
