Birçok çift, bağlantılarındaki çatışmaların temel nedenini fark edemeyerek kendilerini tekrar eden bir döngünün içinde bulur. Bu döngünün gerisinde, bireylerin geçmişte yaşadığı travmaların izleri bulunabilir. Çocukluk periyodunda yaşanan ihmal, duygusal yahut fizikî istismar, ebeveynlerin boşanması ya da evvelki bağlantılarda yaşanan hayal kırıklıkları, bireylerin bağlanma şekillerini ve partnerleriyle kurdukları bağlantıyı şekillendirebilir. Bu travmalar ekseriyetle bilinçaltında yer alır ve çiftlerin bağlantı biçimlerinde, çatışma çözme yaklaşımlarında ve birbirlerine güvenme kapasitelerinde kendini gösterir.
Çift terapisi, bu geçmiş yaraların fark edilmesi ve bağa olan tesirlerinin anlaşılması için inançlı bir alan sağlar. Terapide, bireylerin kendi geçmişlerini sorgulamaları, bu travmaların ilgi dinamiklerine nasıl yansıdığını anlamaları ve bunlarla başa çıkma yollarını keşfetmeleri hedeflenir. Örneğin, terk edilme korkusu yaşayan bir birey, partnerine daima bağlı kalma muhtaçlığı hissederek ilgiyi zorlayabilir ya da çok denetimci bir tavır sergileyebilir. Bu durumda, terapistler bağlanma teorisi üzere yaklaşımlar kullanarak çiftlerin birbirlerinin tecrübelerine empatiyle yaklaşmasını sağlar.
Terapide kullanılan metotlar, ferdi güzelleşmeyi teşvik ettiği üzere, çiftler ortasında daha sağlıklı bir bağlantı ve itimat ortamı oluşturur. Geçmiş travmaların güzelleştirilmesi, çiftlerin sırf şu anki sıkıntılarını çözmesine değil, birebir vakitte gelecekte karşılaşabilecekleri zorluklara karşı daha sağlam olmalarına yardımcı olur. Travmaların yarattığı gölgelerden kurtulan çiftler, daha açık, destekleyici ve sevgi dolu bir bağlantı inşa edebilir. Bu süreç, sırf bireylerin değil, bağlantının de büyümesine ve güçlenmesine katkıda bulunur.
