Kendine müsamahası yoktu ve diğerlerini affedişleri defalarcaydı, olağan olarak kabullenmişti hayatında aslında olmayan lakin içindeki büyük bir stresörü.Çünkü bu algı başında yoktu ya da farkında değildi onun bir stresör olduğundan. Küçük görünmez alerjen üzere orta ara gelen tetikleyiciydi hayatında ve bunu onun artık anlamsız alışkanlığıydı. Ve içinde bitmeyen kızgınlık onu bu alerjene iteklemişti zira kendisini affedemiyordu diğerlerini affetmiş, kendisini üzüyor diğerlerini ziyadesiyle düşünüyordu ki bu alışkanlık bu durumu görmezden geldirmişti ve hayatında gördüğü ve hayalindeki hoş tasarısının yansımasıydı; zihnindeki empatileri. Evvel kendini bağışlaması gerekiyordu ve sıkışan ruhunu hiçbir yere sığdıramıyordu.
12 yıl evvel öğretmeninden öğrendiği kelamlar boğazında dizelenmiş, içinden seslendiriyordu:
Ruhunu sıkıştırmışsan bir yere çıkamazsın hiçbir yere. Her şey senin kapasiten kadardır. Seçimlerin seni yansıtır. İçin sevgiden mahrum ve hoyratsa şayet sana gelen şahıslar de daima sevgisiz olur. Bir yere kadar seversin. Bir yerden sonra kopuverir ait küçük bir kızgınlıkla ve nefretler başlar her iki tarafı da suçlarsın karşındakini zalimce. Meğer sendedir, içindedir asıl problem. Verdiğin kıymetin azlığıdır kendine.
Mütemadiyen düşünüyordu bu sözleri ve soruyordu kendim mi kendim mi ben pahalı miyim n’aptım ki kıymet olsun!
Ben, dedi. Durdu. Sırf geçmişte ne olduğuyla tanımlamam artık, ne olduğum ve geleceğe yanlışsız hangi istikamete hareketimle anlam
kazanıyorsam bu sorunun yanıtı bayağı uzun olmalıdır. Olağan olan ne? Freud kısaca sevebilen ve çalışabilen insan olağandır demiş. Olağan olarak ben sevebiliyorum ve çalışıyorum da esasen. Tek sorun kendimi affedemediğim için sevemedim birçok sefer. Bütün davranışlar zincir silsilesi üzere gerisi sıra tesir bırakıyor devamında yol kendini tanımaya
çıkıyordu.
Peki, kendini her vakit tanıması mümkün müydü?
Belirli bir istikrar var. Tekrar de o istikrarın bozulması halinde tekrar sorgulamamız gerek. Bu sirkülasyon devam ettiği sürece affetmek
ya da affetmemek de değişiyor ve kalmıyor eski halinde. Affet ya da sev. Zati bu his da değişiyorsa öteki hislerin yolunu kapayarak neden o hissin içinde kalıyoruz ve başka hisleri kısıtlıyoruz?
Duygularını tanıyamıyorsa ne yapmalıydı?
Kendinden emin olmayışımız o duyguya da karar veremiyoruz hissini ortaya koyuyor bu yüzdendir ki diğerlerine soruyoruz: Onaylanma ihtiyacı. Onaylanma ihtiyacını yıkması gerekti, kendinden emin olmaya hazır hissediyor muydu ve fikirler başında yığındı.Bu kadar soru bile eminsizliğe itiyordu ve hepsini bir sıraya koymalı bir anlayış geliştirmeliydi.
Değerli olmak nedir?
Değerli olmak için bir şeye gerek yok kendi varlığının manasını hissedebilme ve aynaya gülümseyebilme ile orda bir kıymet vardır.
Şimdiye kadar ne istemişti?
Etrafımdaki insanların karşılıklı hürmet ve sevgi içerisinde olması yorulmadan anlaşılmak. Kendi geçmişinin sorgusundan kurtarmak.
Bedeninde bu hisler olunca ne hissediyordu?
Bir mühlet ağlamaklı durumlarının olması.
Duygunun verdiği fizikî tesirlerle nasıl baş etti?
Sadece düşündü, tıpkı duruma katlanarak alışkanlığın verdiği durumun birebir halde değişmeyeceğine inanarak.Karşılıklı hürmet ve sevgi her vakit olamayabiliyor ki birden fazla iletişimsizliğin nedeni beklentilerimizi bir yordama dayandırıyor, belli kalıp olsun ve sorgulamadan yorulmayışlarımız mevcut, yoksa ne kıymeti var diyoruz. Ağlayarak olumsuzluğu kabullenmeye gerek var mı bilmiyorum lakin bütün dolu hüznü derinlemesine boşaltan ya da o soğuk suyun gidişinde ferahlatması bu his boşaltımı ile huzurun başlangıcı hissindeyim. Devamlı ağlayışlarla, vazgeçme alışkanlıkları ile hisleri görmezden gel dedirtmesiyle birden fazla defa yanlış anladığımız algılar devam etti.
Değişmeyeceğine inanmak görmezden gelmek o hissin daima tıpkı hissin köşede yeşillensin demek değil ben görmesem de o içimde var, değişmese de.Buna karşın özür dilerim kendim diyebilmeyi devamında şefkatimi kendimden esirgemeyişimle sakin bir uyku dalışına varmadır evvel kendimizi sonra diğer affedemeyişlerimizi affedebilmenin huzurunda..
Psikolog Özge Öz Batır
