Günümüz iş dünyasında gözlerimizi ekrandan ayırdığımız anlar giderek azalıyor. Sabah gözümüzü açar açmaz telefona bakıyor, gün uzunluğu bilgisayar başında çalışıyor, sonra da televizyon ya da toplumsal medya ile günü tamamlıyoruz. Sonuç? Bitmeyen bir zihinsel yorgunluk, odaklanma zahmeti, uykusuzluk ve hatta tükenmişlik hissi… Pekala, daima ekran karşısında olmanın ruh sıhhatimize sahiden ne üzere tesirleri var? Ve en değerlisi, dijital yorgunlukla nasıl başa çıkabiliriz?

“Sınırlarını bilmek, özgürlüğü bilmektir.” – Jean-Paul Sartre Sonlar, sadece bir korunma aracı değil, tıpkı vakitte özgürlüğü ve sağlıklı bağları inşa etmenin temelidir. Hayatın her alanında, arkadaşlıklardan iş bağlantılarına, romantik bağlardan ebeveynliğe kadar, hudutlar kendimizi söz etme biçimimiz ve diğerleriyle kurduğumuz ilgilerin kalitesini belirler.

Erteleme davranışı, vakit idaresi eksikliğinden çok ruhsal süreçlerle irtibatlıdır. Mükemmeliyetçilik, başarısızlık korkusu, düşük öz-düzenleme marifeti, anksiyete ve anında tatmin arayışı üzere faktörler bu davranışın temel nedenlerindendir. Erteleme ile başa çıkmak için küçük maksatlar belirlemek, öz-şefkat göstermek, vakit idaresi teknikleri uygulamak ve hislerin farkında olmak değerlidir. Şayet erteleme alışkanlığı günlük ömrü olumsuz etkiliyorsa, profesyonel takviye almak uzun vadeli bir tahlil sağlayabilir.

Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu sık sık “isteksizlik” ile karıştırılır lakin kişinin ruh hali değil, beyindeki idareyi sağlayan kimyasal unsurlarla ilgili bir sorundur.

Oğlunuza, nezaketi, merhameti, vicdan sahibi olmayı, kibarlığı öğretin.

Procrastination terimiyle İngilizce olarak literatüre girmiş olan bu durum lisanımızda “erteleme hastalığı’’ olarak kullanılmaktadır. Erteleme hastalığında; yapılacak işlerin gerekli olan güç, vakit, imkan varken dahi yapılmaması, bir defa yahut tekraren ertelenmesi hatta şuurlu yahut bilinçsiz halde işi yapmaktan kaçınılması kelam hususudur. Erteleme hastalığının yaşanma biçimleri bireyden şahsa farklılık gösterebilir. Örneğin kimi durumlarda işler öncelik sırasına nazaran değerlendirilemediğinden, vakit idaresini de sağlıklı biçimde yapmak mümkün olmamaktadır. Bu üzere durumlarda kişi için işlerin yapılma önceliği vakit ve ehemmiyet sırasına nazaran değil; istek, motivasyon ve tasa seviyesine nazaran belirlenir.