Travmalar, insan hayatında derin izler bırakan olaylardır. Kayıplar, hastalıklar, kazalar, ihanetler yahut doğal afetler üzere olaylar, bireyin ruhsal dünyasında büyük sarsıntılara yol açabilir. Fakat kimi beşerler, yaşadıkları travmatik tecrübelerden sonra sadece ziyan görmekle kalmaz; tıpkı vakitte bu olaylardan ders çıkararak daha güçlü, daha şuurlu ve daha dirençli hale gelirler. İşte bu sürece travma sonrası büyüme (TSB) ismi verilir. Travma sonrası büyüme, bireyin travmatik bir tecrübe sonrasında ruhsal olarak olgunlaşması, daha dirençli ve hazır hale gelmesi,bakış açısını değiştirmesi ve hayatına yeni bir mana katmasıdır. Bu kavram, travmaların yalnızca yıkıcı olmadığını, tıpkı vakitte bireyin gelişimine katkı sağlayabilecek dönüşümler yaratabileceğini, bireyi olgunlaştırıp geleceğe hazırladığını gösterir. Bu makalede, travma sonrası büyümenin nasıl gerçekleştiğini, hangi faktörlerden etkilendiğini ve bireylerin sıkıntı tecrübelerden nasıl güçlenerek çıkabileceğini ele

Korku, insanın varoluşuyla birlikte gelen kaçınılmaz bir tecrübedir. Bireyin geleceğe dair belirsizliklerle, içsel çatışmalarla ve bilinçdışındaki güçlerle yüzleşmesi sonucunda ortaya çıkar. Bazen dış tehditler karşısında uyanan doğal bir savunma sistemi, bazen de bireyin kendi varoluşunu sorgularken içine düştüğü bir boşluk hissi olarak kendini gösterir.

EMDR terapisi birçok psikoterapi yaklaşımını bir ortaya getirerek yeni entegre bir yaklaşım sunmaktadır. Örneğin; psikodinamik yaklaşımın etiyolojik olaylara dikkatini, davranış terapisinin odak noktası olan şartlı yansılarını, bilişsel terapinin inançlarını, deneyimsel terapilerin hislerini, somatik terapilerin bedensel duyumlarını, hipnotik terapilerin imgeleme çalışmasını ve sistem teorisinin bağlamsal anlayışını içermektedir.

Suçluluk duygusu, bireyin etik, ahlaki yahut toplumsal normlara ters bir davranışta bulunduğunda hissettiği bilişsel ve duygusal bir tecrübedir. Psikoloji literatüründe suçluluk, bireyin içsel kıymetleriyle çatıştığında ortaya çıkan öz-eleştirel bir düzenek olarak tanımlanır (Tangney & Dearing, 2002). Bu his, bireyin davranışlarını düzenleyen kıymetli bir ahlaki denetim aracı olmakla birlikte, çok seviyede yaşandığında psikopatolojik sonuçlar doğurabilir.

OKB, hem bireyin günlük fonksiyonelliğini hem de hayat kalitesini önemli biçimde etkileyebilir. Bu makalede, OKB’nin belirtileri, nedenleri ve bilhassa ispata dayalı terapi metotları ayrıntılı bir biçimde ele alınmıştır.

Disosiyasyon, kişinin zihinsel fonksiyonlarında ve şuur akışında bir kopukluk yahut kesinti yaşadığı ruhsal bir durumdur. Bu durum, çoklukla travma, şiddetli gerilim yahut çok duygusal yüklenmeler sonucunda ortaya çıkar. Disosiyatif bozukluklar, bireylerin kimlik, hafıza, çevresel farkındalık yahut duygusal yansılar ortasında bir kopukluk yaşamasına neden olabilir. Temel Özellikler: Duygusal Kopukluk: Kişi, etrafına yahut kendi hislerine yabancılaşmış hissedebilir. Hafıza Kaybı (Amnezi): Travmatik olaylarla ilgili anılar şuurdan büsbütün silinebilir yahut bulanık hale gelebilir. Kimlik Bölünmesi: Birey, farklı kişilik durumları geliştirebilir (örn. Dissosiyatif Kimlik Bozukluğu). Gerçeklikten Kopma: Derealizasyon (çevrenin gerçek dışı algılanması) ve depersonalizasyon (kişinin kendine yabancı hissetmesi) yaygındır. Disosiyasyon ekseriyetle bir savunma sistemi olarak fonksiyon görür ve bireyi dayanılmaz bir duygusal acıdan müdafaaya çalışır. Tedavi sürecinde, psikoterapiler (özell