Tırnak yeme çok yaygın ve bir istenmeyen davranıştır. Sıklığı çocukluktan ergenliğe hakikat artar.
Çocuklarda görüldüğünde sık, şiddetli ise ve uzun sürüyorsa, ebeveynler, tırnak yemeyi, çözümlenmesi gereken bir sorun olarak görmeye başlamalıdırlar. Şiddeti artar ve kronikleşirse çocuğun hayatını olumsuz etkileyecektir.
Çocukların birden fazla tırnak yemeyi durdurmak isterler ve sıklıkla da bunu durdurmak için çabalarlar. Prosedürler geliştirmeye uğraşırlar, denemeler yaparlar. Lakin çoklukla tırnak yemeyi durdurmakta başarısız olurlar. Başarısız teşebbüsten kaynaklanan hayal kırıklıkları yaşayabilirler. Tekrar tırnak yiyen çocuklar ya da gençler öbürleri tarafından alay konusu olabilir, etiketlenebilir ve ya dışlanabilirler. Bu durum tırnak yeme davranışını şiddetlendirebileceği üzere tıpkı vakitte yaşanan hayal kırıklığını, çaresizliği, ümitsizliği ve tasayı daha da artırabilir. Kendine inançta azalmayla sonuçlanabilir.
Çocukları tırnak yemeye başlayan ebeveynler “çocuğumda sorun mu” var diye endişelenebilir. Çocuğunun tırnak yemesini durdurmak için başlangıçta ihtarda bulunurken sürecin devam etmesi bilhassa vakit zaman şiddetlenmesi sonrası tırnağa oje sürme, acı ya da tatsız bir husus sürme, kızma, ceza verme formunda yollara yönelebilirler. Bu sistem ve ya tedbirler ekseriyetle bu davranışın kalıcı olarak azalmasına yol açmazken, ceza tehdit tırnak yemenin şiddetlenmesine neden olabilir.
Tırnak yeme çoklukla telaştan çok can derdi yahut yaşanan güçlükler-problemlerle baş etmeye çalışmaktan kaynaklanabilir. Tekrar ailesel genetik faktörler de tırnak yemede etkendir.
Tırnak yiyen çocuklarda beraberinde başka çocukluk devri ruhsal sıkıntıları sık eşlik etmektedir. En sık dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu, tasa bozukluğu, idrar kaçırma, tik bozukluğu ve depresif yakınmalar birlikte görülmektedir. Yeniden bu çocukların ebeveynlerinin yarısında ruhsal yakınmalar bulunmuştur.
Değiştirilmesi yahut tedavi edilmesi sıkıntı bir davranıştır.
Çocuğun ve ailenin tavırları, bağlantıları ve ek ruhsal sıkıntılar detaylı değerlendirilmelidir. Yaşanan hayal kırıklıkları, ihtarlar cezalar ve çocuğun bunlarla ilgili yaşantıları ayrıntılandırılmalıdır. Çocuğa ve ailesine tırnak yeme ile ilgili bilgi verilmeli, istemsiz ve durdurulması güç bir durum olduğu belirtilmelidir. Ailenin ve etrafın doru ve yanlış tavırları gözden geçirilmelidir. Bu mevzuda ne yapmaları ve ne yapmamaları gerektiği öğretilmelidir. Örneğin, tırnak yiyen çocuklara ceza, tehdit yahut gülmenin bu davranışı artırabileceği belirtilmelidir.
Tırnak yemenin dişler, diş eti ve çene yapısı ile ilgili organik hasara neden olup olmadığı değerlendirilmelidir.
Çocuğun ve ailenin dâhil edildiği davranışçı tekniklerle uzun süreçlerdir. Ebeveynler ve çocuklar, tırnak yeme davranışının kısa müddette düzelmeyeceğini bilmelidirler. . Bu çok kıymetlidir zira ebeveynler yahut çocuklar çoklukla kısa mühlet sonra pes eder ve tedaviyi bırakabilirler.
Ebeveynler tırnak yemeye salt tırnak yeme davranışı olarak bakmamalı, ortaya çıkmasına neden olan durumların anlaşılması gereken, ek ruhsal durumlarla birlikteliği yüksek, kronikleşebilen, çocuğun hayatını etkileyen bir sorun olarak görmeliler.
Prof..Dr. Seher Akbaş
